شهر پیامبر

از سفر حج برگشته ایم و دیدار دیار یار، و زیارت «بیت العتیق» و مسجد الحرام و حرم خدا.

می خواهیم از مکه به زیارت «مدفون مدینه»برویم، تا به پیامبر«جفا»نکرده باشیم و«وفا»نشان دهیم، که خود فرموده است: «هر کس حج بگزارد و مرا زیارت نکند، بر من «جفا»کرده است» (من حج و لم یزرنی فقد جفانی) . (7)

در فصل پیش، در مکه بودیم،

خاستگاه اسلام را دیدیم، و«مطلع الفجر»قرآن را، و محل نزول وحی نخستین را، و سر چشمه را، زمزم ایمان را، کوثر توحید را، رمز وحدت را، قبله مسلمین را...

اینک، به مدینه می آییم که تداوم همان مسیر است، که بازتاب همان جلوه است، که دامنه آن چکاد است، که ثمره آن بذر است، که شاخه آن «شجره طوبی»است که از قبله گاه مسلمین ریشه گرفت.

مدینه، شهر پیامبر است، شهری که رسول خدا، ده سال از عمر خویش را در این دیار گذرانده است، شهر مهاجر و انصار، شهر اوس و خزرج، شهر«بدر»و«احد»و«احزاب»، شهر«بقیع»و مسجد النبی و کوچه بنی هاشم.

شهری که با وحی و نزول قرآن آباد شده است و محل فرود و عروج جبرئیل و فرشتگان بوده است.

در و دیوارش، زمین و فضایش مقدس است و تربت پاکش، پیکر پیامبر را در بر دارد.

شهری که مرکز نشر و گسترش اسلام بوده و به خاطر رسول الله، شایسته هر گونه حرمت گذاری و تقدیر و تقدیس است.

شهری که دیوارهایش، کوچه ها و گذرهایش، یادآور دوران حیات پیامبر و ائمه است.

شهری که پیامبر به سویش هجرت کرد و آنجا را خانه خویش قرار

داد. فرایض و احکام خدا را در همین جا بیان کرد، با دشمنان خدا از همین پایگاه، جهاد کرد.